τρέξε
όσο πιο γρήγορα μπορείς
μακριά απ τις αδιάφορες σκέψεις σου
ζήτα τη λύτρωση στο τίποτα
της ψυχικής σου αστάθειας
πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά
που κοίταξες στα μάτια τα μάτια σου
πότε αντίκρυσες τους φόβους
των ψεύτικων ονείρων σου?
τρέξε
κι ίσως να νιώσεις την οδύνη
που απλόχερα σου χάρισε κι αυτο το ξημέρωμα
κι αν δε μπορέσεις
ζήτα παρηγοριά στα μάτια της
ίσως εκείνα καταλάβουν
το μεγαλείο της μοναξιάς σου.
those.small.yesterdays
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
στα χαρτιά drummer. o drummer των bon iver. στην ουσία ένας
πραγματικός καλλιτέχνης. ευαίσθητος. πολυτάλαντος. η ανάγκη τουγια δημιουργία εκφράζεται -σε απόλυτα προσωπικό επίπεδο πλέον-
με αυτόν τον δίσκο. είναι μίκρος σε διάρκεια, τι μας εμποδίζει όμως
από το να πατάμε συνεχώς το repeat ώστε να τον έχουμε συντροφιά μας
στα ατέρμονα ταξίδια του μυαλού και του σώματός μας?
από το να πατάμε συνεχώς το repeat ώστε να τον έχουμε συντροφιά μας
στα ατέρμονα ταξίδια του μυαλού και του σώματός μας?
01. move 02. we fell 03. in the dirt 04. rothko fields 05. mothers
06. action 07. in the stream 08. all we grow 09. broken
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
κι αν πεθανω
ειναι που παντα πιστευα
πως δεν υπαρχει μεγαλυτερη χαρα
απ τη χαρα της προσμονης
ειναι η λαμψη στα ματια
ενα χαμογελο, η αγκαλια
"μου λειψες" ειπες κι εχασα τον κοσμο
ειναι ο ερωτας αυτο που λησμονω
το αναψοκοκκινισμα των μαγουλων
η λαχταρα
ιδρωμενοι να βρεθουμε
εσυ κι εγω
κι αν ειμαι μονος, χωρις ελπιδα να σε δω
παντα θα θρηνω
αυτα που εχασα οταν σ εχασα..
ειναι που παντα πιστευα
πως δεν υπαρχει μεγαλυτερη χαρα
απ τη χαρα της προσμονης
ειναι η λαμψη στα ματια
ενα χαμογελο, η αγκαλια
"μου λειψες" ειπες κι εχασα τον κοσμο
ειναι ο ερωτας αυτο που λησμονω
το αναψοκοκκινισμα των μαγουλων
η λαχταρα
ιδρωμενοι να βρεθουμε
εσυ κι εγω
κι αν ειμαι μονος, χωρις ελπιδα να σε δω
παντα θα θρηνω
αυτα που εχασα οταν σ εχασα..
ταξιδευοντας. σκεψεις. πονος.
παρανοια. λυτρωση. απεραντο γαλαζιο.
κι ομως σκοταδι. οχι παντα. το μελλον?
δηθεν. ακομα κι αν δε θες. ποτε
αλλοτε το φως υπηρξε τοσο σκοτεινο?
η μοναξια ποναει. κι ας μη μπορω χωρις
αυτη. λεω ψεματα. κι ομως δε μπορω.
μολυσμενες σκεψεις. καθαριζουν το απο
πριν μολυσμενο μυαλο μου. ηρθε το
ξημερωμα. παλι. κι ομως δεν αλλαξε
τιποτα..
παρανοια. λυτρωση. απεραντο γαλαζιο.
κι ομως σκοταδι. οχι παντα. το μελλον?
δηθεν. ακομα κι αν δε θες. ποτε
αλλοτε το φως υπηρξε τοσο σκοτεινο?
η μοναξια ποναει. κι ας μη μπορω χωρις
αυτη. λεω ψεματα. κι ομως δε μπορω.
μολυσμενες σκεψεις. καθαριζουν το απο
πριν μολυσμενο μυαλο μου. ηρθε το
ξημερωμα. παλι. κι ομως δεν αλλαξε
τιποτα..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)